چرا کاری از پیش نمی‌رود؟

شاید یکی از دلایل اصلی عدم تحرک در مسائل فرهنگی، مشغله مدیران باشد. برای مثال اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی اصولا از جمله مدیران بلندپایه نظام چه در حوزه‌های اجرایی و چه در حوزه‌های فرهنگی هستند که همین امر خود عاملی است برای کمبود وقت ایشان در جهت تزریق افکار کاربردی و کمک فکری به این مجموعه. وقتی در بین اعضای حقوقی این نهاد 4 وزیر و 2 نماینده مجلس دیده می شود و در میان اعضای حقیقی نیز نام اشخاصی به چشم می‌خورد که سوابق کاری و مسئولیت‌های فعلی شان جایی برای حتی مصاحبه با رسانه‌ها برایشان نگذاشته چگونه می توان توقع داشت که با جلسات هفتگی سه‌شنبه شب‌ها که با حضور رییس جمهور برگزار می‌شود، مصوبات روز و کارآمد و در کنار آن تلاش مجدانه برای اجراشدنشان داشت؟! در واقع کار اصلی شورای انقلاب فرهنگی بر دوش کمیسیون‌ها و افراد حلقه دوم این نهاد فرهنگی است، آنجا هم بالتبع بروکراسی حاکم بر عرصه فرهنگ به نوعی بیداد می‌کند که فرصت پیگیری مصوبات پیش ‌نمی‌آید. حتی اطلاع رسانی هم در این نهاد آنچنان که باید باشد، نیست و شاید بسیاری از مردم با نام این نهاد اصیل و اساسی نظام هم آشنا نباشند چه برسد به اینکه بدانند 5 هدف تاسیس شورای عالی انقلاب فرهنگی چیست؟      ”این وضع جدیدی که در کشور به‏وجود آمده است و تشکیل دولت و گرایشی که امروز در عموم مردم و در دولت‏مردان مشاهده می‏شود، این نوید را می‏تواند بدهد که اوضاع برای برگرداندن جهت‌گیری غلط، اوضاع مساعدی است؛ نه به این معنا که همه چیز از پیش قابل حدس قطعی باشد؛ بلکه بسته به این است که ما چه‏کار بکنیم، لیکن زمینه، زمینه‏ی مساعدی است؛ چون شعارهایی مطرح شده که منطبق با مبانی انقلاب بوده و مردم به این شعارها پاسخ داده‏اند؛ و من مکرر این را گفته‏ام.

گزارش جناب آقای کی‏نژاد گزارش خوبی است؛ منتها گزارش مصوبات، غیر از گزارش واقعیت‏هایی است که براساس این مصوبات در عالم واقع و روی زمین انسان مشاهده می‏کند؛ باید این مصوبات منعکس شود. شما فرض بفرمایید برای صدا و سیما وظایفی معین کرده‏اید که باید در صدا و سیما منعکس شود؛ برای آموزش و پرورش یا برای دانشگاه‏ها یا برای فرهنگ عمومی با ابزارهایی که دارد، وظایفی را معین کرده‏اید که بایستی تحقق پیدا کند. اما نگاه کنید به آینده‏ی دور؛ یعنی آینده‏ی معین‏شده در سند چشم‏انداز بیست ساله. کسانی‏که امروز وارد مدرسه می‏شوند، در پایان دوران بیست ساله، یک جوان بیست‏وشش، هفت ساله هستند - امسال، سال اول چشم‏انداز است - شما می‏خواهید این جوان بیست‏وشش، هفت ساله چه‏جور انسانی باشد؛ اگر می‏خواهید این جوان، یک جوان خلاق، دارای ابتکار، شجاع، آراسته از لحاظ اخلاقی، سالم از لحاظ جسمی و فکری و روانی، صاحبِ فکر و اندیشه، دارای احساس مسؤولیت نسبت به کشورش و ملتش و آینده‏اش باشد، امروز باید طرح صیرورت این کودک را به آن جوان این‏جا طراحی کنید؛ حاضر داشته باشید و به دستگاه‏ها ابلاغ کنید.

رئیس این شورا، رئیس‏جمهور؛ یعنی رئیس قوه‏ی مجریه است و برای قانون هم رئیس قوه‏ی مقننه و عناصری از مجلس شورای اسلامی در این‏جا حاضرند. بنابراین، حالت منتظره‏یی وجود ندارد و اهداف باید تحقق پیدا کند. اصلاً فلسفه‏ی حضور رؤسا و مسؤولان همین است؛ والّا بنده خوب می‏دانم که برای یک شورایی که می‏خواهد برنامه‏ی کلان بریزد، رؤسا و شخصیت‏هایی که مشغول کارهای اصلی دیگر هستند، خیلی نمی‏توانند وقت بگذارند و همت صرف کنند؛ شخصیت‏های حقیقی بایست در چنین شورایی وقت بگذارند و بحث کنند. بنابراین، علت حضور رؤسا و وزرا و رئیس سازمان مدیریت و برنامه‏ریزی و بقیه‏ی رؤسا و مسؤولان کشور که این‏جا هستند، از زمانی‏که این شورا در زمان امام (رضوان‏اللَّه‏تعالی‏علیه) تشکیل شد، به‏خاطر همین بود که این شورا حرفی بر کاغذ نباشد؛ فقط اظهارنظر و ابراز دلسوزی نباشد، بلکه تحقق پیدا کند و اجرا شود.

امام هم عیناً همین را تصریح کردند و تعبیری به این مضمون بیان کردند که مصوبات این شورا باید عملی شود؛ بنده هم بر این معنا همیشه تأکید کرده‏ام. تصمیمات یا آرزوهایی که تاکنون در زمینه‏ی پیشرفت علم گرفته شده یا مطرح شده، بایستی عملیاتی شود؛ یعنی بایست در مجاری کار بیفتد و خواسته شود. فرض کنید اگر شما در زمینه‏ی تولید علم با دانشگاه‏ها کار دارید، باید آقای دکتر زاهدی مسؤول شود؛ زمان معین کنید و بعد بگویید که شما ظرف دو یا سه ماه در این زمینه چه‏کار کرده‏اید. ایشان گزارش به شورا بدهند و اگر شما نمی‏پسندید، اعتراض کنید؛ اگر می‏پسندید، قدم بعدی را بردارید؛ حالایا شما باید بردارید، یا ایشان باید بردارند. در زمینه‏ی وزارت ارشاد یا آموزش و پرورش و در زمینه‏های مختلف دیگر هم به همین روش عمل شود. ” (رهبر معظم انقلاب 1384)