فرازی از نامه عرفانی حضرت امام خمینی(س) به فرزندش حجت الاسلام و المسلمین سید احمد خمینی(ره) که در تاریخ 8 اردیبهشت 1361 نگاشته شده است.
«پسرم !اگر می توانی با تفکر وتلقین نظر خود را نسبت به همه موجودات به ویژه انسانها نظر رحمت و محبت کن،مگر نه این است که کافه موجودات از جهات عدیده که به احصا در نیاید مورد رحمت پروردگار عالمیان می باشند،مگر نه آنکه وجود وحیات و تمام برکات و آثار آن از رحمت های الهی است برموجودات ،و گفته اند "کل موجود مرحوم "مگر موجودی ممکن الوجود امکان دارد که از خود به نفسه چیزی داشته باشد یا موجودی مثل خود ممکن الموجود به او چیزی داده باشد،در این صورت رحمت رحمانیه است که جهان شمول می شود. مگر خداوند که رب العالمین است و تربیت او جهان شمول است،تربیتش جلوه رحمت نیست،مگر رحمت و تربیت بدون عنایت و الطاف جهان شمول می شود. پس آن چه و آن کس که مورد عنایات والطاف و محبت های الهی است چرا مورد محبت ما نباشد؟و اگر نباشد نقصی نیست برای ما ؟و کوتاه بینی و کوتاه نظری نیست؟»
منبع - صحیفه امام،ج 16 ص 28